Een van mijn favoriete auteurs is Arthur Japin. Al bij het lezen van Het Schitterend Gebrek ben ik verliefd geworden op zijn schrijfstijl. Prachtige zinnen, mooie verteltrant. Ook bij het lezen van andere boeken van hem ben ik erachter gekomen dat hij elke boek op een andere manier schrijft. Niet als auteurs als Brown, Kluun, Follett of Zafon: heb je er een gelezen, dan heb je ze in feite allemaal gelezen. Maar met Maar buiten is het feest ben ik verrast als ik me bij de eerste paar pagina’s al irriteer aan zijn schrijfstijl. Lees ik nou echt Japin? Het lijkt wel chicklit. Regels die bestaan uit hele korte zinnen. Een soort Van Royen- stijl, snel en moeiteloos, maar dan op de verkeerde manier. In verschillende hoofdstukken, verdeeld over het heden en verleden, word je meegevoerd in het leven van Zonne, een bekende Nederlandse die vroeger misbruikt is door haar stiefvader. Het is vreselijk om te lezen, soms ook het boek weggelegd, omdat het te heftig is. Maar hoewel het onderwerp zo fascineert dat je door wilt lezen, wordt je geduld niet beloond. Het hele verhaal, hoe heftig ook, blijft ontzettend oppervlakkig. Als je het boek uit hebt, blijf je achter met een leeg gevoel. Omdat er iets niet klopt, het verhaal is nog niet af. Er ontbreekt nog van alles. Het gaat niet de diepte in.
Op 1 oktober komt zijn nieuwe boek uit, De man van je leven. Jammer dat een slechte ervaring mij zo kan beïnvloeden. Ik wacht nog even met het lezen van een volgende Japin.