Ik was het ritme van werk en kind net gewend, toen we besloten van opvang te veranderen. Nu breng ik hem naar het kdv in plaats van mijn lief. In de ochtend is het dus best chaotisch. Ik heb al een keer heen en weer gefietst, omdat ik z’n tasje met reserve kleding vergeten was. Vergeten doe ik sowieso standaard tegenwoordig. Ik kon me laatst totaal niet meer herinneren of ik de stekker van de strijkijzer er wel had uitgehaald. Maar aangezien ik al ver verwijderd was van huis, ben ik er maar van uitgegaan dat ik dit wel had gedaan… is toch een soort automatisme.. Als de brandweer me rond het middaguur nog niet had gebeld, was alles goed.

Voor m’n kleintje is het ook ff zwaar. Niet dat hij dingen vergeet, maar hij moet natuurlijk ontzettend wennen. Nieuwe opvang, nieuwe leidsters, andere kindjes, ander ritme. Maar tot nu toe gaat het prima. Het ergste wat er gebeurt is, is dat hij huilt als ik hem achterlaat. Gunst, wat is dat zwaar. Ik heb dan echt het gevoel dat ik hem straf. Als ik hem dan weer haal en z’n reactie zie als hij me ziet, helemaal blij en verhaaltjes vertellen in z’n babytaal, dan ben ik de gelukkigste vrouw op aarde (samen met de andere moeders wiens gezichten op “very tired very happy” staan.
Ik heb vandaag een vrije dag genomen. De kleine wel naar de opvang gebracht. Ik voel me dan wel schuldig. Hoezo als ik vrij ben, moet hij wel ‘werken’? Ik zou deze dag kunnen gebruiken om allerlei nuttige dingen te doen, die al heel lang op de stapel liggen. De stapel reikt inmiddels tot aan het plafond, dus de keuze tussen de klusjes is heel ruim. Maar ik ben niet vooruit te branden. Maar aangezien ik het ook weer zonde van de tijd vind om met een boek op bed  te liggen, schrijf ik deze  blog maar. It was long overdue. Sorry daarvoor en voor het feit dat deze post eigenlijk niet echt ergens over gaat. Ik probeer er spoedig weer een lekker receptje op te zetten. Voor nu moet je het even hiermee doen. Zometeen proberen een boek uit te lezen voor een review (= toch wel werk op een vrije dag), avondeten voorbereiden en dan is het weer tijd om mijn kereltje op te halen. Ik kan niet wachten om hem weer te zien en te horen wat hij allemaal heeft meegemaakt vandaag.