Het zijn heel bizarre tijden. Eind december 2019 is in Wuhan (China) de ziekte, COVID-19 Corona virus, voor het eerst opgedoken en nu 3 maanden later zijn we in Nederland allemaal thuis om besmetting tegen te gaan.

Ik heb gisteren gehoord dat M’s vader is overleden aan het virus. Haar moeder had het ook, is gelukkig genezen, maar zij moet nu zonder haar man verder. 5 minuten na dit nieuws hoorde ik van collega F dat zijn oudste broer nu ernstig ziek is door Corona. 3 minuten daarna hoorde ik van mijn moeder dat de tante van haar collega overleden is. En zo gaat het maar door.

De eerste keer dat we hoorden van het virus in China dacht ik, ach het is ver weg, net als SARS destijds. En toen het dichterbij kwam, in Italië en al snel hier in Nederland, dacht ik ook, ach… het is in principe een verkoudheid. Maar het verspreidt zich enorm snel en door de dood van een kennis krijgt het nu ook echt een gezicht.

Zoals ik al schreef, zitten we thuis. Sinds 16 maart moeten we in Nederland zoveel mogelijk thuis blijven. Scholen zijn dicht, net als sportscholen, horeca enz enz. Op het werk hebben ze pas een paar dagen geleden besloten om dicht te gaan. Kunst heeft nu natuurlijk geen prioriteit en het is van het zotte dat mensen nu in de galerie langs zouden willen komen. Ik kon door de weeks sowieso al niet naar het werk, omdat ik met mijn zoontje O ben die niet naar school kan, maar werken in het weekend met het risico van veel klandizie heb ik geweigerd. Dus ja, ik ben blij dat we nu dicht zijn. Al deze maatregelen duren in principe tot 6 april,  maar een ieders verwachting is dat het nog langer zal duren aangezien het virus nog niet op zijn hoogtepunt is.

Het is een eeuw geleden dat de Spaanse griep furore maakte, maar al is onze gezondheidszorg enorm verbeterd, we zijn nog steeds niet in staat om zo een virus echt de baas te zijn behalve de basisregels te hanteren: social distancing. Een kunstenaar zei laatst tegen me dat voor zo een individualistische maatschappij we wel heel veel  moeite hebben om sociaal afstand van elkaar te nemen.

Mijn dag wordt momenteel gevuld met thuis werken, met O school-opdrachten doen, schoonmaken en koken, af en toe lezen, tv kijken, teveel corona-informatie tot me nemen en daardoor onrustige nachten hebben. We proberen elke dag een wandelingetje te doen, O en ik, maar ik denk niet dat dat vandaag gaat, want ik heb zijn verkoudheid over genomen. Dat wil zeggen: thuis bijven.

Alleen mensen met vitale beroepen mogen naar buiten. J is daar eentje van. Hij werkt in het magazijn van een groot ziekenhuis in Amsterdam, dus helaas is hij doordeweeks weg. Heel fijn vind ik dat natuurlijk niet, maar het is niet anders.

De natuur is aan het opruimen. We komen er wel uit.

Intussen kijk ik naar mijn zoontje van 5 die snipverkouden op de iPad filmpjes kijkt. Hopend dat hij het niet heeft of anders maar een milde vorm. Als ik net O’s neus snuit, wordt hij boos op me, omdat het van zijn iPad tijd gaat. En dan ben ik erg blij dat dit nu nog zijn enige zorgen zijn.