In ‘Afkomst’ gaat de jonge Nederlands Marokkaanse schrijver Nabil el Maroudi op zoek naar zijn roots. Hij probeert dit te doen door zijn verstoorde relatie met zijn vader te doorgronden en meer te weten te komen over zijn Pools-Duitse overgrootmoeder. Nabil vindt in zijn zoektocht het onderwerp voor zijn volgend boek waar we flarden van lezen. ‘Realiteit’ en ‘fictie’ lopen langs elkaar heen, maar zijn eigenlijk ook verwant aan elkaar.

Ik moest wennen aan Novaire’s schrijfstijl. Dialogen worden afgewisseld met bloemig proza, waarbij ik vind dat hij af en toe meer heeft gelet op het willen schrijven van mooie zinnen, dan de lezer mee te slepen in het verhaal. Mooie zinnen schrijven kan hij zeker, maar uiteindelijk verloor ik mezelf wel in Nabils zoektocht en valt alles een soort van samen en hoop je als lezer ontzettend dat hij krijgt wat hij zo graag wil.