Het is altijd weer een gedoe: naar de kapper gaan. Ik heb geen vaste kapper dus probeer ik het elke keer weer bij een andere tot ik de juiste vind. Tot nu toe geen geluk! Ik heb heel kort haar dat je om de zes weken ongeveer moet bijhouden. Ik vertik het om naar een dure kapper te gaan. Ik ga namelijk echt niet meer dan €40,- betalen voor dat beetje haar. Het maakt trouwens niet uit waar je je haren laat knippen. Het is overal hetzelfde. Ten eerste het wachten. Al heb je een afspraak, dan nog wacht je minimaal een kwartier. Vreselijk vind ik het dan als je wacht en je de kappers helemaal niet ziet werken. Integendeel, ze lopen een beetje rond of praten met collega’s. Diegenen die wel werken, zijn meer aan het kwekken dan aan het knippen. Ben ik dan eindelijk aan de beurt dan wordt er altijd gevraagd wat je wilt. De uitleg die ik dan geef, heeft totaal geen zin, want ze doen toch wat ze willen. Het is altijd:”Nou, u kunt beter dit langer laten en dit korter. Staat veel mooier.” Ja leuk, maar dat wil ik niet. “Weet u, ik doe het even op mijn manier en als u het niet leuk vindt, kan het altijd anders!”
En dan het gekwebbel van die mensen! Altijd dat eeuwige, zelfde, gepraat: “Lekker vrij vandaag?” Wat voor werk doet u? Het heeft ook totaal geen zin om te zeggen wat je doet, want dat vinden ze toch alleen maar “Leuk!” Gevolgd door: “Wat een weertje vandaag hè?”. Aangezien het toch altijd slecht weer is, is dat onderwerp ook snel van de kaart. Het gesprek loopt daarna totaal niet. Ik heb namelijk geen zin in conversaties. Ik wil gewoon geknipt worden en na een kwartier weer buiten zijn.

Mijn vriend, Jelle, heeft mij vertelt dat de kappers bij mannen ook zoveel praten. Nu is mijn lief ontzettend doof aan 1 oor. Aangezien dit niet het eerste is dat hij vertelt aan een ieder die hij tegenkomt, komt het dus veelvuldig voor dat de kappers hele verhalen vertellen, maar dan aan het slechte oor. Jelle loopt al jaren met dat slechte oor, dus hij heeft inmiddels al een goede ‘ik doe alsof ik luister’ blik (één
die hij waarschijnlijk bij mij nog steeds met succes gebruikt). Toen wij nog in Amsterdam Noord woonden, ging hij wel eens naar een Turkse kapper. Hij kwam dan vaak binnen met een goed geknipte, maar vreselijk gestylde look. Mijn liefste Fries leek dan namelijk op een Turk. Ik heb hem toen verzocht om zich in elk geval niet meer te laten stylen bij die kapper. Nadat zijn bakkebaarden ook nog een keer met een aansteker waren bewerkt, besloot hij dat het sowieso zijn laatste bezoek daar was.

Vandaag was ik weer bij de kapper. Een uur na binnenkomst werd ik geholpen. Een halfuur daarna stond ik weer buiten. Over circa 6 weken mag ik weer.