Vaak zeggen mensen tegen me dat ze helemaal geen tijd hebben om te lezen. Werk, kinderen, noem het maar op. Hoewel ik hier begrip voor heb, kan ik me er zelf niet in verplaatsen. Okay, ik lees nu misschien vijf boeken tegelijkertijd, maar ik lees wel. Ik moet lezen. Mijn dag is incompleet en wordt niet afgesloten zolang ik niet gelezen heb. Al is het maar tien minuten in de trein of twee pagina’s voor het slapen gaan.
Toch voelt het als een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een boek uit heb gelezen. Ik denk dat ik de laatste tijd veel te onrustig ben geweest. Het ligt in elk geval niet aan de boeken die ik heb uitgekozen.
Zo ben ik een aantal maanden geleden begonnen met Fall of Giants van Ken Follett. Follett heeft een aantal thrillers op zijn naam staan, maar de mooiste boeken van hem vind ik zijn historische romans. Vooral The Pillars of the Earth vind ik fantastisch, een boek dat zich afspeelt tijdens de middeleeuwen. Follett doet veel historisch onderzoek, dus je waant je als lezer echt terug in de tijd. Fall of Giants is het eerste deel van een trilogie dat zich volledig afspeelt in de 20ste eeuw en richt zich op de Eerste Wereldoorlog. Ondertussen is ook het tweede deel van dit epos uitgekomen, getiteld Winter of the World. Dit boek beslaat voornamelijk de Tweede Wereldoorlog.
Ik ben fanatiek begonnen aan Fall of Giants. Omdat het wederom een Follett is en omdat mijn kennis van de Grote Oorlog zeer beperkt is. Wederom was het weer ontzettend interessant om te lezen. Zoals vaker in Folletts romans lees je over een bepaalde historische periode door middel van verschillende personages. Toch heb ik het op een gegeven ogenblik weggelegd. Komt het doordat de verhaallijnen te weinig diepgang hebben? Of dat de Russische Revolutie in het boek nog langer lijkt te duren dan in het echt?

Sinds vorig jaar zijn mijn lief en ik verslaafd aan de serie Game of Thrones. Als je deze serie niet kent, heb je waarschijnlijk het afgelopen jaar onder een rots geleefd. De serie is gebaseerd op een boek van de Amerikaanse auteur George R.R. Martin. Als ik een film zie die me bevalt en ik kom tot de ontdekking dat het origineel in boekvorm is, moet ik het lezen. Het is een verslaving, denk ik, een soort ziekte. Het boek heb ik inmiddels gekocht. De serie is geweldig en het boek is heerlijk. Ik moest er meteen mee beginnen, omdat ik wil weten wat er nog meer gaat gebeuren: ik wil de serie voor zijn. De titel zegt het al. Het boek gaat over het gevecht om de troon waarbij niemand geweld schuwt en evenmin zoveel mensen te vertrouwen zijn. Martins kracht ligt net als bij Tolkien voor en Rowling na hem, dat hij je daadwerkelijk laat geloven dat er honderden jaren geleden een andere wereld is geweest waar zich dit allemaal af heeft gespeeld.

In het verleden heb ik een aantal boeken gelezen van Sue Townsend en dan vooral de Adrian Mole serie. Het eerste deel dat ik heb gelezen, is The Secret diary of Adrian Mole. Adrian is 13 jaar en houdt een dagboek bij waarin hij zijn hart volledig uitstort. Het is een kijkje in het leven van een neurotische, zeer naïeve jongen, die later als hij ouder wordt, zich intellectueel helaas niet verder ontwikkeld. De boeken over Adrian Mole zijn echte laugh- out- loud boeken. Toen ik onlangs in de boekhandel was, viel mijn oog op een recente Sue Townsend boek, namelijk The Woman Who Went to Bed For a Year. Merkwaardige titel & Sue Townsend, ergo: het boek moet hilarisch zijn. Ik ben er dus, ondanks Follett en Martin, in begonnen. Het boek gaat, zoals de titel zegt, over een vrouw die op een dag besluit naar bed te gaan om er voor een jaar niet meer uit te komen. Een vrouw getrouwd met een man die zijn eigen kleding niet weet uit te kiezen en een tweeling die beide genieën zijn, maar waarvan de jongen neurotisch is en het meisje totaal geen ruggengraat heeft. Ik ben echter nog niet verder gekomen dan pagina 36. Het boek is bizar en grappig, maar tot nu toe niet meer dan dat. Maar goed, ik heb slechts een tiende deel gelezen, dus wie weet wat er verder nog gebeurt.

Af en toe bespreek ik met een fijne collega boeken die we aan het lezen zijn. Zij vertelde me onlangs dat ze in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam tijdens de tentoonstelling ‘De donkere kamer van Hermans’ de klassieker De Donkere Kamer van Damokles meekreeg. Ze sprak over het boek en ik merkte dat ik er weer in de ban van raakte. Weer, omdat ik het, zoals zovelen onder ons, op mijn 15de voor mijn boekenlijst Nederlands heb gelezen. Een aantal jaar geleden kocht ik, door nostalgie getroffen, een oude uitgave (1971) van het boek op een boekenmarkt. Ik pakte het weer uit mijn boekenkast en ben het nu aan het herlezen. Wat een goed boek is dit toch. Zoveel vragen! Wat is er precies aan de hand met Osewoudt? Wie is Dorbeck? Hoe zijn deze twee mannen eigenlijk met elkaar verbonden? Is alles wel wat het lijkt in het boek? De dialogen zijn prachtig van eenvoud en dragen bij aan het mysterie van het boek.

Behalve deze vier boeken, ben ik nog steeds bezig met De Welwillenden van Jonathan Littell. Maar zoals ik al in een eerdere stuk schreef, duurt het wel drie jaar voordat ik het heb uitgelezen.

Volgens mij zijn de laatste boeken die ik wel heb uitgelezen de Fifty Shades reeks. Ja, ook ik ben hier slachtoffer van geworden. Ik zag dat de boeken al maanden op de best- sellers list van ‘The New York Times’ waren en ik wilde weten wat voor boeken ze waren. Dit was nog voor de Nederlandse vertaling en dus voordat de enorme hype zich naar Nederland had verplaatst. Dus kocht ik ze en las ik ze uit. Na het lezen van de boeken kon ik maar tot 1 conclusie komen. Het moet ontzettend slecht gesteld zijn met het seksleven van de gemiddelde vrouw op de wereld als dit boek maanden lang op alle best- sellers lijsten staan. Ja, het is een erotisch getint boek, maar zo oppervlakkig en slecht geschreven dat het eerder irriteert dan opwindt. Waarom ik ze heb uitgelezen? Omdat het zo makkelijk leest als een Donald Duck, ik toch wou weten wat er gebeurde en ik ze al had gekocht. Geen wonder dat ik zo onrustig van binnen ben.