De laatste keer dat ik iets postte is alweer meer dan een jaar geleden. Ik heb namelijk even een time- out gehad. Reden daarvoor is een klein jongetje dat, terwijl ik dit schrijf, druk aan het kruipen is! Ik ben al bijna 9 maanden moeder van een kereltje. Moederschap verandert je leven voor altijd en je kan je geen grotere liefde dan je kind voorstellen. Wat dat betreft zijn alle clichés waar.
Door een zware zwangerschap, een heftige bevalling en een hels herstel ben ik er dus lang uit geweest. Tegenwoordig werk ik in plaats van 4 nog maar 3 dagen per week en vul ik mijn dagen met alles wat met de kleine te maken heeft: voeden, verschonen, spelen, eten maken, opruimen, kleren wassen enz.  Ook de relatie met mijn lief is veranderd. Na jaren met z’n tweeën te zijn, is er een derde bijgekomen waar alles om draait. Als we af en toe met z’n tweeën wat doen, gaat het eigenlijk alleen maar over de kleine.

 

 

Ik weet nog dat we twee maanden na de geboorte een etentje hadden. Just the two of us, een zeven- gangen menu bij een top- restaurant. Achteraf een slecht idee, want ik gaf borstvoeding en na twee uur tafelen, barstten mijn borsten bijna uit elkaar! Het eten was heerlijk, maar het duurde en duurde! Niet alleen voor mijn borsten, maar ook voor mijn ziel. Het was de eerste keer zonder de kleine, die was bij mijn moeder en mijn zus. Ik keek bijna continu op mijn telefoon, stuurde berichtjes naar m’n mams om te vragen of alles goed was, maar ik werd behoorlijk genegeerd! Ondertussen kregen we nog 2 gangen extra! En in plaats van enthousiast te reageren, kon ik alleen maar “Nog meer!!??” roepen.
Grappig is dat iedereen heel nieuwsgierig is. Loop ik buiten met de wagen, komen mensen bij de kleine kijken. En een vragen die je krijgt!  Van “Is het een jongen of een meisje?” (Hoezo zie je dat niet!!!! 😡) tot “Slaapt hij een beetje door”. Daar is iedereen in geinteresseerd, of hij al doorslaapt. Zelfs mensen zonder kinderen vragen dat. Voor de geïnteresseerden: hij slaapt sinds deze week van 19u tot 7u. Maar ik juich nog niet, want het kan ook per ongeluk zijn. Zijn kennende is hij deze komende nacht weer wakker voor een voeding.
Ook duurt alles langer dan normaal. Tijdens het schrijven van dit bericht bijvoorbeeld. Ik ben al 4 keer opgestaan om mijn kleine ergens vandaan weg te halen. Inmiddels heb ik hem op mijn schoot genomen, terwijl ik met 1 hand tik en hem met de andere probeer tegen te houden als hij mama mee wil helpen met schrijven. Ook afspreken met anderen is een hele planning. Met een baby moet je alles plannen, maar valt er niks te plannen. Ben je net klaar om weg te gaan, spuugt hij bijvoorbeeld alles onder. Maar het is het waard! Het is echt het geweldigste wat me ooit overkomen is. Het is een ultieme liefde. Ik weet het: weer een cliché.